تعریف نوجوانی

نوجوانی انتقال از مرحله آخر کودکی به مرحله بالندگی و کمال است و در این مرحله دگرگونی‌های وسیعی در ابعاد مختلف جسمی، عقلی و احساسی بوجود می‌آید که تجمیع آنها شخصیت نوجوان را شکل می‌دهد.

نوجوانی، بلوغ و جوانی دوران حساس زندگی هر فرد هستند. دوران نوجوانی زمانی است که تغییرات ظاهری و درونی با هم همراه می شوند تا کمال فرا رسد. در این دوران نه تنها رشد جسمانی آهنگی سریع دارد، بلکه تکامل احساسات، روابط اجتماعی و منطقی نیز حرکتی تند و رو به جلو دارند. بلوغ دوران شناخت خود و پدیده های پیرامون خود است و شناخت یعنی تولد و زندگی دوباره. جوانی دوران تجارب سبز است. سبز سمبول طراوت، تازگی، روییدن و بهار است. سرما را از خاطره ها می زداید و خورشید را با همه ی لطف اش به یاد می آورد.

بی شک سلامت جسمی، روحی و روانی در این مقاطع زندگی اساس احساسات زیبا و تجربیات موفق است. نوجوان بلوغ را تجربه می کند و تنها با دانش از وقایع این دوران است که می تواند به خوبی از تغییرات روحی و جسمی خود استقبال کند و از آن یک فرصت در جهت رشد مهیا کند. وی خود را در میان انبوهی از نیازهای جدید و احساسات نو می بیند، تغییرانی که به خودی خود ذاتی مقدس دارد و هدف اش آماده سازی انسان برای بر عهده گرفتن مسئولیت های زندگی اجتماعی و خانوادگی است. این تغییرات دنیای جدیدی از توانایی ها را به روی نوجوان می گشاید و در مقابل مسئولیت های زندگی گوناگون فردی، خانوادگی، اجتماعی و از همه مهم تر مسئولیت در مقابل خود و خدای خود را پدید می آورد. سلامت روح و جسم کلید برخورد صحیح با این تغییرات بالقوه ی مثبت است. نوجوان باید بداند که چه مسائلی روح و جسم اش را تهدید می کند. او باید بداند که در مقابل توانایی هایی که خداوند به او اعطا کرده، چه مسئولیت هایی دارد. او باید روش های حفظ سلامت خود را بشناسد و با آگاهی بر تهدیدات بیرونی مقابله کند و در عین حال از جوانی خود لذت برد و آن را در خدمت ارتقاء خود و جامعه به کار گیرد. (قره بگلو، 1380، 15)